Το Απολιθωμένο δάσος της Λέσβου

   Το Απολιθωμένο δάσος της Λέσβου, βρίσκεται στη νήσο Λέσβο και είναι το μεγαλύτερο από τα δύο σημαντικά απολιθωμένα δάση στον κόσμο (το άλλο είναι το απολιθωμένο δασικό εθνικό πάρκο στην Αριζόνα).

   Ο σχηματισμός του απολιθωμένου δάσους σχετίζεται με την έντονη ηφαιστειακή δραστηριότητα που έλαβε χώρα στη Λέσβο κατά το τέλος του *Ολιγοκαίνου μέχρι το *μέσο Μειόκαινο. Η δραστηριότητα αυτή δημιούργησε, εκτός από λάβα, πυροκλαστικά υλικά και ηφαιστειακή τέφρα, με συνέπεια την κάλυψη της χλωρίδας στην περιοχή, σε ιδιαίτερα σύντομο χρονικό διάστημα.

   Έχει υποδειχθεί ως προστατευμένο φυσικό μνημείο.

 

Επεξήγηση των λέξεων, Ολιγόκαινου - Μέσο Μειόκαινο

Την εποχή του Ανώτερου Ολιγόκαινου το κλίμα που επικρατούσε στον ελλαδικό χώρο ήταν τροπικό και σταδιακά εξελισσόταν σε υποτροπικό. Αυτό σημαίνει ότι τότε η μέση ετήσια θερμοκρασία ήταν γύρω στους 18 βαθμούς Κελσίου. Έβρεχε πολύ συχνά και υπήρχε μεγάλη υγρασία. Ο χειμώνας διαρκούσε λίγο. Ίσως έναν με τρεις μήνες το χρόνο και η θερμοκρασία σπάνια έπεφτε κάτω από τους 0 βαθμούς. Εξαιτίας των βροχών, η βλάστηση ήταν πολύ πυκνή αλλά και τα δέντρα ιδιαίτερα ανεπτυγμένα. Με ψηλούς κορμούς και μεγάλα φύλλα. Στον Έβρο, για παράδειγμα, βρέθηκε ο κορμός ενός είδους βελανιδιάς που είχε μήκος γύρω στα 30 μέτρα και περίμετρο 7 με 8 μέτρα

Η εποχή του Μέσο Μειόκαινο υπολογίζεται πριν από περίπου 22,5 εκατ. έτη και το τέλος της πριν από περίπου 5 εκατ. έτη. Η αρχή του χαρακτηρίστηκε από την επίκλυση της θάλασσας, η οποία παρουσίασε το μέγιστο σημείο της κατά τα μέσα της εν λόγω περιόδου. Οι κλιματικές συνθήκες διέφεραν πολύ από τις συνθήκες της προηγούμενης περιόδου: η ζώνη της κεντρικής Ευρώπης και της Μεσογείου, που κατά τις προηγούμενες περιόδους χαρακτηριζόταν από ισημερινό κλίμα, παρουσίασε βαθμιαία μετάβαση από τροπικό σε υποτροπικό και τελικά σε εύκρατο, πιο ζεστό από το σημερινό και συνοδευόμενο από την έναρξη του κύκλου των εποχών.
Οι διαδοχικές αυτές κλιματικές μεταβολές υποδηλώθηκαν καθαρά από μία αντιστοίχως διαδοχική αλλαγή της χλωρίδας: τα φοινικόδεντρα ελαττώθηκαν σταδιακά, ενώ αυξήθηκε η παρουσία φυλλοβόλων δέντρων, τα οποία εντοπίζονταν παλαιότερα σε βορειότερες περιοχές. Η χλωρίδα άρχισε να αποκτά χαρακτηριστικά που αποτέλεσαν προοίμιο των συγχρόνων.